Vervolgens (oh ja als je zit te eten zou
ik even wachten met lezen) hebben we de riolering. Die kan niet tegen
toiletpapier dus, net als vaak op vakantie, het toiletpapier in een
prullenbakje gooien. Op zich niet erg, maar het legen… Door het water gebrek
wordt er ook niet altijd doorgespoeld, alleen als het ECHT nodig is. Lekker
dus.
Om
even verder te gaan op het water. Daar zijn we, zoals jullie inmiddels weten,
voor afhankelijk van regenwater. Nu regent het op het moment regelmatig en
geeft het geen problemen, maar het kan wel een probleem vormen. Het regenwater
kun je ook niet direct drinken en daardoor mis ik gewoon even lekker uit de
kraan drinken. Je hebt dorst, doet de kraan open en drinken maar. Misschien
zijn wij Nederlanders daarin verwent, maar toch het zou lekker zijn. Net als
dat je je soms bijna schuldig voelt als je een was doet of even wat langer
doucht, want gebruik je niet te veel water…
Op
het moment zijn er ook niet genoeg guppy’s om in de ‘systems’ te doen en zijn
er dus veel muggen op het eiland. Hopelijk planten die guppy’s zich snel voort
en zijn er binnenkort weer voldoende om de muggen op te eten.
Dan gaan we van water naar vochtigheid.
Dat is een heel ander iets. Als het niet regent kan het nog wel heel vochtig
zijn. Er zijn dagen bij dat de vochtigheid zo hoog is dat het net niet regent.
Heerlijk klam en plak weer. Wat het grootste nadeel daarvan is dat alles onder
de schimmel komt. Van je kleren tot de fles met wasmiddel en van de muren tot
het afdruiprek. Alles wordt vies en schimmelig. Regelmatig goed schoonmaken
dus, vooral in die vochtige periodes. Verder kleren die vuil worden. Pak je een
shirt uit de kast en dan is die vuil. Jammer, wat anders aan vandaag. Alles
hangt dus ook in de kast om dat zo veel mogelijk te voorkomen en de ventilator
staat dag en nacht aan. Altijd gedacht dat dat onzin was, maar nu weet ik wel
beter.
Terugkomende op vrienden, dat is hier
ook niet altijd even leuk. Heb je net mensen leren kennen waar je goed mee op
kan schieten, dan gaan ze weer weg. Zeker in deze periode, juni-juli gaan er
veel mensen weg. Het is hier laagseizoen en contracten en stages zitten erop.
In september komen er wel weer een paar terug en er komen ook wel weer nieuwe
mensen, maar het blijft toch jammer dat je iemand net begint te kennen en dat
je dan weer afscheid moet nemen en nieuwe mensen moet leren kennen.
Communiceren is iets wat over de hele
wereld een probleem is. Ook in Nederland is dat niet altijd even goed, maar
hier is het af en toe wel extreem. Ga je naar de bank, zit de bankmedewerker
gewoon te app-en als ze je helpt. Gaan ze over op een ander banksysteem
waardoor de passen niet meer werken, wordt dat niet verteld. Er zou een brief
zijn verstuurd, maar die krijg je pas een maand nadat de pas het niet meer doet.
Lekker handig dan. Overigens gaat hier heel veel nog met de ouderwetse cheque.
Ga niet op de laatste dag van de maand naar de bank, want het zit vol met
mensen die de cheque komen innen. Ook internetbankieren staat hier nog in de
kinderschoenen. Maak je geld over, komt er te staan dat het niet gelukt is. Ga
je naar de bank, zeggen ze dat het wel is overgemaakt.
Die telefoons hier (voornamelijk Black
Berry) is trouwens echt een vervelend iets. Iedere seconde van iedere dag zijn
ze met die telefoon bezig. Haast nog erger als in Nederland. Communiceren door
met elkaar te praten is er bijna niet meer bij. Zit je met zijn allen aan
tafel, wordt er niets gezegd, omdat ze niet weten hoe dat gaat, small-talk. Ook
wordt er gezegd: “Ik kom maandag of dinsdag lang”. Op dinsdag zeggen
ze: “Vrijdag ben ik er echt!” uiteindelijk zijn ze er op de woensdag daarna. Het
went en je houdt er rekening mee, maar het blijft vervelend.
Verder mis ik het sporten met een team.
Alhoewel ik genoeg beweging krijg (als ik wil) door te duiken en te hiken (en
dan bedoel ik niet wandelen en van de omgeving genieten, maar echt zo snel
mogelijk lopen), maar het is anders dan met een trainer voor de groep samen te
trainen voor een doel. Samen moe zijn en samen winnen en verliezen. Het gevoel
van een wedstrijd winnen blijft toch heerlijk (alhoewel dat bij mij lang niet
altijd het geval was met het constante gevecht tegen degradatie). Wat
sportiviteit betreft mis ik het fietsen toch ook. Hier is het bijna niet
mogelijk om te fietsen. De heuvels zijn steil en je moet een Geesink of Boogerd
zijn om hier een beetje normaal de berg op te komen.
Als laatste nog even de bevoorrading en
de spullen die te krijgen zijn. Wat betreft eten is er voldoende. Er wordt ook
uit Nederland aangeleverd, maar de prijzen zijn deels echt ‘sky high’. Zeker
alle gekoelde en bevroren producten, zoals groente en fruit zijn echt duur. Dit
moet gekoeld met de boot mee en dat kost veel.
Dan zijn er veel dingen niet te krijgen of de prijzen zijn echt hoog,
bijvoorbeeld een pot pindakaas $9,25 (ong €7). Een fles rum kost net zo veel!! Kleding
is echt een drama, allemaal Caribische modellen/designes en dat is niet echt
Europese stijl zal ik maar zeggen. Veel andere dingen moeten van Sint Maarten
komen of van nog verder. Dit kan eigenlijk alleen op woensdag worden geleverd
en als het dan niet op de boot zit (wat nog wel eens gebeurt) dan heb je pech en
moet je weer een week wachten. Maar hierover later nog een keer meer.
Nou dat was het wel even voor wat
betreft er niet leuk is. Dit alles weegt echt niet op tegen de geweldig leuke
baan die ik heb, de mooie natuur, zowel onder als boven water, het heerlijk
relaxte gevoel. Het ‘goodmorning, how are you?’ door iedereen (op de automatische
piloot of niet). De grotendeels gezellige mensen. Een heerlijk klimaat. Niet
altijd volop zon, maar wel warm genoeg. Vaak bewolkt in Windwardside, maar ga
je naar de haven of airport dan heb je eigenlijk altijd zon. Het strand dat
zomaar aanspoelt en binnenkort weer weg zal zijn. Overigens is dit strand een
teken voor een zwaar orkaan seizoen dus ik weet niet of we er echt blij mee
moeten zijn. En de lol om alles wat niet echt gebeurd zoals we dat in Nederland
in 2013 gewent zijn.
.JPG)
